Felix Gottfrid Ferdinand Hobus urodził się 26.01.1866 roku w Sławnie (Schlawe) na Pomorzu Zachodnim. Ojciec jego był asystentem sądowym. Gimnazjum ukończył w Szczecinku, studia zaś odbył w Greifswaldzie i Berlinie. Napisał pracę o Danielu Friedrichu Schleiermacherze. W czasie studiów poznawał tajniki muzyki i antropologii. Święcenia kapłańskie przyjął 1.05.1898 roku w berlińskiej katedrze. Pełnił obowiązki duszpasterskie.

Według córki pastora, Badildy Hobus, pastor przybył do Deszczna w 1900 roku. W świetle dokumentów z Archiwum Państwowego w Gorzowie miało to miejsce w marcu 1901 roku. Objął funkcję pastora pomocniczego, który miał pomóc piastującemu tam jeszcze urząd, ale bardzo choremu pastorowi Gensichenowi.

Po przybyciu do Deszczna pastor zamieszkał w nowo wybudowanej pastorówce, którą obecnie zajmuje parafia rzymsko - katolicka p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego.

Hobus zabrał się energicznie do pracy i 18.12.1902 roku przejął całkowicie obowiązki pastora parafii. Uroczystość wprowadzenia nowego pastora na urząd odbyła się w Deszcznie 8.02.1903 roku.

Zaczęły się dla niego lata wypełnione licznymi obowiązkami. Pastor rowerem regularnie odwiedzał filialne kościoły (Brzozowiec, Ciecierzyce i Borek). W razie niepogody korzystał z wozu konnego pożyczonego od sąsiada.

W 1903 Hobus postanowił ogrodzić stary cmentarz wokół kościoła parafialnego.

Wiele czasu i energii poświęcił sprawom budowlanym. W Krupczynie i Maszewie wybudował szkoły i mieszkania dla nauczycieli. W Brzozowcu odnowił neogotycką dzwonnicę (1929) oraz portal kościoła.

W czerwcu 1905 roku ruszyła sprawa budowy szkoły w Deszcznie. Uroczystość poświęcenia nowego obiektu odbyła się 20.11.1905 roku.

Nieco dłużej trwała budowa kościoła w Borku. Musiano tam przygotować plac i rozebrać starą świątynię szkieletową z 1731 roku. Przy tej okazji znaleziono tam dokumenty z 1746 roku, które Hobus umieścił w aktach parafii w Deszcznie. Kamień węgielny położono tam 23.06.1906 roku. Poświęcenie świątyni odbyło się 23.12.1906 roku.

Przed wybuchem I wojny światowej zmarł pastor Bergmann z Karnina, w związku z czym Hobus na polecenie władz kościelnych nadzorował budowy pastorówki w Karninie.

Najwięcej kłopotów sprawił Hobusowi pochodzący z 1789 szkieletowy kościół w Ciecierzycach. Był w bardzo złym stanie technicznym, wiec w 1926 roku został rozebrany do fundamentów. Do budowy jego przystąpiono dopiero w 1935 roku.

Pastor Hobus był również miejscowym inspektorem szkolnym, tzn. najniższym przedstawicielem władz oświatowych.

Jego nazwisko widniało obok podpisu nauczyciela na każdym świadectwie szkolnym. Podlegało jemu 7 szkół.

Władze bardzo pozytywnie oceniały działalność pastora. Świadczą o tym liczne odznaczenia; krzyż zasługi, medal ratownictwa, Order Czerwonego Orła IV klasy (1906) - za zasługi dla kościoła, narodu i nauki.

Zgodnie z panującym wśród protestantów zwyczajem był żonaty. W 1904 roku poślubił Elsę Wendlt z Sieniawy, którą w Deszcznie zwano "Muttchen" mieli dwóch synów (Andreasa i Felixa), którzy polegli na frontach II wojny światowej i córkę Bodildę, która po wysiedleniu z Deszczna w 1945 roku zamieszkała w Getyndze.

Paster Hobus zmarł 1.02.1941 w Deszcznie. Pochowany był na cmentarzu przed głównym wejściem do kościoła parafialnego.

Należy kilka zdań poświęcić archeologicznej pasji pastora. Posiadał on w tej dziedzinie pewne przygotowanie teoretyczne oraz doskonała znajomość literatury przedmiotu. Zajmował się tym jednak amatorsko.

Swoje pierwsze eksponaty znalazł na granicy Deszczna i Brzozowca, nad strumieniem Glinik. Znalazł tam na głębokości 45 - 50 cm liczne zabytki pod twardo ubitą gliną. Podobne place dostrzegł Hobus koło Ostrówka, Ciecierzyc oraz na zachodnim skraju Borka.

W pobliżu Karnina, Ostrówka i Ciecierzyc odkrył Hobus wielkie cmentarzyska ciałopanle kultury łużyckiej. Wydobył on na światło dzienne liczne popielnice z ornamentyką guzową. W Ciecierzycach Małych w jednym z naczyń znalazł 7 złotych pierścionków. Przekazał to do Muzeum Czasów Przed - i Wczesnohistorycznych w Berlinie.

Swojego największego odkrycia dokonał 23.09.1901 roku. Na cmentarzysku kultury łużyckiej z około 700 - 550 r. p.n.e. znalazł glinianą figurkę antropomorficzną, która znana jest jako "bożek z Deszczna".

"Figurka - pisał Hobus - stała w piaszczystej ziemi na głębokości około 75 cm, odchylona nieco do tyłu, z twarzą zwróconą na zachód (...). Ze wszystkich stron otaczało ją kilka małych garnków. W pobliżu stała czarna urna wypełniona spalonymi kośćmi oraz liczne wazy, ustawione w półokrąg otwarty na południe, (...)".

Czarna, cylindryczna bryła (o wysokości 30 cm) zwęża się lekko w stronę głowy, która przesłonięta jest zwierzęcą maską.

Otworki w uszach świadczą o tym, iż były w nich kiedyś kolczyki. Trzyma przed sobą naczynie ofiarne. Na całej jej powierzchni znajduje się geometryczny ornament.

Cenny zabytek pastor podarował Królewskiemu Muzeum Etnograficznemu w Berlinie.

Hobus skupił wokół siebie wielu miłośników archeologii. Wiele zabytków uzyskał od przypadkowych znalazców. Do najcenniejszych eksponatów w kolekcji pastora, poza wymienionymi, należały:

  1. Cztery niewielkie naczynia gliniane oraz wykonana z brązu płaska siekierka - znaleziona koło Borka, wczesna epoka brązu.
  2. Mała gliniana waza (z I epoki brązu), w której były dwa masywne pierścienie brązowe i bransoleta spiralna.
  3. Cztery krzemienne groty oszczepów, krzemienny nóż - znaleziony w Brzozowcu.
  4. Z Koszęcina pochodziły liczne ułamki ceramiki oraz gliniany garnek z przykrywka, z którego wydobyto 6 złotych pierścionków spiralnych i złotą bransoletę (IV okres epoki brązu).
  5. Brązowa szpila o długości 22,6 cm - znaleziona w 1911 w Ulimiu.
  6. Skarb znaleziony w 1911 w Ulimiu. Składał się z 13 przedmiotów: 5 naszyjników, 4 masywnych obręczy, 2 toporków tulejkowych, szpilki oraz noża z uchwytem (V okres epoki brązu) i wiele innych cennych zdobyczy.

Poza kolekcją archeologiczną pastor Hobus zgromadził również pokaźny zbiór sztuki sakralnej.

Był członkiem Berlińskiego Towarzystwa Antropologicznego, Etnologicznego i Prehistorycznego. Skarby swoje przekazywał do Muzeum Archeologicznego w Berlinie. Bogato obdarowane zostało również muzeum regionalne w Gorzowie.

Niezwykłego pastora zaczęto nazywać "Schliemannem doliny Warty". Było to niezwykłe wyróżnienie, gdyż Schlieman był tym amatorem, który z "Iliadą" w ręku odnalazł słynną homerycką Troję.

Po śmierci Hobusa cała jego kolekcja przewieziona została do Berlina, gdzie w 1945 roku uległa rozproszeniu. Szczęśliwie zachowała się forma odlewnicza "bożka z Deszczna", dzięki czemu sporządzono szereg kopii.

W kwietniu 1991 roku dzięki staraniom dyr. Zdzisława Linkowskiego, replikę słynnej figurki zyskało także gorzowskie muzeum.

Polecane strony